Ιστορίες του βουνού

                     Ένα κατσίκι που το λέγανε Μπέλα

   Είμαστε στις αρχές της άνοιξης του 1958, στις Ορθονιές, ένα μικρό ορεινό χωριό της Ζακύνθου. Ο μπαρμπα Νιόνιος, ο Τζίτζικας, μια τέλεια παραδοσιακή ζακυνθινή φιγούρα του παλιού καιρού, ακουμπισμένος στο κούτσουρο ενός σκίνου, διαβάζει το βιβλίο που έχει δανειστεί από το Γιώργο, το μεγάλο γιο του Γεράσιμου που του αρέσουνε τα βιβλία και του τα δανείζει με ευχαρίστηση το ένα μετά το άλλο. Ταυτόχρονα προσέχει και το κοπαδάκι του που αποτελείται από καμιά εικοσαριά πρόβατα και μερικές κατσίκες. Έχει βρει μια ίσια πέτρα για κάθισμα και τον κορμό του σκίνου για να ακουμπάει την πλάτη του. Το κασκέτο του τόχει ριγμένο στραβά, τη μάλλινη φανέλα του ξεκούμπωτη, το φαρδύ χιλιομπαλωμένο και λερό παντελόνι του ζωσμένο με το πλεγμένο από την κυρά Τούλα τη γυναίκα του φαρδύ ζωνάρι. Είναι απορροφημένος από το διάβασμα του βιβλίου που το ακουμπάει στο ένα του γόνατο που το χει για πρόχειρο αναλόγιο. Τα φουντωτά φρύδια του είναι σουφρωμένα από την προσοχή που δίνει και οι μακριές μουστάκες του τρεμουλιάζουν από την αγωνία της πλοκής του τέλους του μυθιστορήματος. Διαβάζει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή με ήρωα τον αστυνόμο Μπέκα.

-Γειά σου ορέ Νιόνιο, πως τα πας με το κοπάδι σου εφέτο;

-Μια χαρά τα πάω φίλε Γεράσιμε, έλα κάτσε έδωπα στον ίσκιο του σκίνου να μη σε μουρλάνει ο ήλιος και να τα πούμε λιγουλάκι. Τι κάνεις;

-Ούλα καλά Νιόνιο μου, λέω να πάρω ένα μικρό κατσίκι για το σπίτι, έχεις κανένα;

- Δεν έχω σήμερις, μα σε πεντέξι μέρες θα γεννήσει η λιάρα εκείνη και από ότι γλέπω θα κάμει διπλάρικα, ένα θα πάρεις εσύ και το άλλο μένει στο κοπάδι. Πρέπει όμως να κάτσει καμπόσες μέρες να βυζαίνει γάλα από τη μάνα του, δεν κάνει να το πάρεις πολύ μικρό.
- Εντάξει, μα δε με νοιάζει, άμα χρειαστεί θα το ταΐζω με ρογοβίζι¹ σπίτι. Λέω να ν το μεγαλώσω λίγο και μετά να ν το σφάξω να ν το φάμε το Πάσκα.

- Μα με τι γάλα θα το ταΐζεις;

- Α, σε λίγες μέρες θα πάω στη χώρα και λέω να πάρω λίγο γάλα σκόνη, δεν κάνει;

- Πως δεν κάνει, μια χαρά είναι, αλλά κάτσε να γεννήσει η γίδα και θα σε διοποιήσω² να έρθεις να ν το πάρεις όταν είναι η ώρα. Α και πες του Γιώργη να μου ετοιμάζει άλλο βιβλίο, ετούτο ήτανε πολύ καλό,το εδιάβασα μονορούφι και θέλω άλλο.

- Μην ανησυχείς Νιόνιο, επροχτές που επήαμε στη χώρα, επήρε και ένα βιβλίο για εσένανε, θα ν το πάρεις το βράδι καθώς θα γυρίζεις με τα ζα³ για τον τσάρκο⁴.

- Ναναι καλά το παιδί που με εσκέφτηκε κι εσύ που το επλέρωσες.

- Δεν είναι τίποτσι Νιόνιο μου, έ, κι εσύ να σαι καλά που επροχτές ίφερες ένα ωραίο κουλούρι τυρί⁵ και μας εφίλεψες.

- Εντάξει Γεράσιμέ μου, θα περάσω το βράδι και μου δίνετε το βιβλίο.  

   Με τούτο και με τ΄άλλο οι δυο χωριανοί και αγαπημένοι φίλοι τα κανόνισαν όλα κι έτσι σε κάμποσες μέρες ένα πανέμορφο κατσικάκι έφτασε στο σπίτι.Ο Γιώργος ήτανε εννιά χρονώ, ο Γιάννης εφτά και η στρουμπουλή και ξανθή Λουκία πέντε. Τα δυο μικρότερα υιοθέτησαν και λάτρεψαν αμέσως το κατσικάκι. Αυτό, λες και ήτανε άνθρωπος, μπήκε αμέσως στην οικογένεια, κοιμότανε μαζί με τα δυο πιτσιρίκια κι έπαιζε μαζί τους. Ο Γιάννης το είχε πάρει υπό την προστασία του, το αγαπούσε και το φρόντιζε. Μιλούσε μαζί του, του είχε μάλιστα δώσει και όνομα. Μπέλα έλεγε την όμορφη και γλυκιά κατσικούλα. Εκείνη μόλις άκουγε το όνομά της έτρεχε αμέσως να τον συναντήσει χοροπηδώντας και βελάζοντας χαρούμενα. Ο χρόνος κύλαγε και τα ψωμιά της Μπέλας κόντευαν να τελειώσουν, το Πάσχα ερχότανε κι ο Γιαννάκης δεν ήθελε ν΄ακούσει κουβέντα για τη Μπέλα.

- Το κατσίκι είναι δικό μου και δεν το πειράζει κανένας.

- Ναι καλά λέει, πετιόταν η Λουκία, το αγαπάμε και θα το κρατήσουμε να παίζουμε.

- Τι μας ε λέτε ορέ, και τι θα φάμε το Πάσκα;

- Να σφάξετε άλλο, ετούτο δεν θα το πειράξετε πετιέται ο Γιάννης, είναι το κατσίκι μου σας ε λέω.

Το Πάσχα ήρθε και η Μπέλα τη γλύτωσε γιατί οι μεγάλοι κατάλαβαν καλά ότι τα δυο μικρά θα αρρώσταιναν αν πειράζανε το κατσίκι. Με τη σύμφωνη γνώμη της Νόνας της Στέλλας, αποφάσισαν να αναβάλλουν τη θυσία για τα Χριστούγεννα ελπίζοντας ότι ο Γιάννης και η Λουκία με κάποιο τρόπο θα είχαν ξεχάσει την αγάπη τους για τη Μπέλα. Αυτό δεν έλεγε να συμβεί όμως, η Μπέλλα λες και καταλάβαινε ότι η ζωή της κρεμόταν από μια λεπτή κλωστή, γινόταν όλο και πιο ανθρώπινη. Δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά του Γιάννη και της Λουκίας. Ειδικά με το Γιαννάκη είχε γίνει αχώριστη. Κι ο μικρός έλιωνε με κάθε βέλασμά της.

   Οι μεγάλοι κατάλαβαν τα σκούρα κι αποφάσισαν να βάλουν εμπρός τα μεγάλα μέσα. Η νόνα η Στέλλα σαν πιο έμπειρη ξεκίνησε το παραμύθιασμα:

- Γιαννούρη, ξέρεις τίποτσι; Η λιάρα η μάννα τση Μπέλας δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς το παιδί τση. Πρέπει να ν τση το πάμε οπίσω γιατί θ΄αρρωστήσει και θα ψοφήσει.

-Μπα, τι μας ε λέτε, εσείς θα μου το σφάξετε. Δεν πιστεύω τίποτα.

- Δεν θα το σφάξουμε, αλήθεια σου λέω, τα Χριστούγεννα θα φάμε γουρούνι. Να, αύριο θα πας μαζί με τον πατέρα σου να ν την ιδείτε τη λιάρα και να ντση πάτε και το παιδί τση. Δεν καταλαβαίνεις ότι ένα παιδί δεν μπορεί χωρίς τη μάνα του; Εσύ τι λές, μπορείς χωρίς τη μάνα σου;

Το επιχείρημα ήτανε σοβαρό κι έτσι οι αντιρρήσεις του Γιαννάκη άρχισαν να λυγίζουν. Όσο και να μην εμπιστευότανε τη νόνα, άλλο τόσο σκεφτότανε και τη λιάρα που θα έκλαιγε χωρίς το παιδάκι της. Η δόλια πρόταση της νόνας έπιασε τόπο. Ο Γιάννης στο τέλος δέχτηκε να αποχωριστεί τη Μπέλα.
- Αμα δεν το σφάξετε, εντάξει, θα ν τηνε πάμε στη μάνα τση και θα πηαίνω να ν τηνε βλέπω.

  Την άλλη μέρα πέρασε ο Νιόνιος, έδεσε τη Μπέλα με ένα σχοινάκι κι άρχισε να τη σέρνει. Η Μπέλλα δεν ήθελε, αλλά μόλις πήρε στο χέρι του το σχοινί ο Γιαννάκης, τον ακολούθησε υπάκουα σαν σκυλάκι. Η μικρή Λουκία, με δακρυσμένα μάτια, στεκότανε στην πόρτα και κουνούσε ένα μαντηλάκι που της είχε δώσει η νόνα, για αποχαιρετισμό.   Οι επόμενες μέρες πέρασαν σχετικά ήσυχα μιας και ο Γιαννάκης ακολουθούσε το Νιόνιο και καθότανε μαζί του για να βλέπει τη Μπέλα να βόσκει μαζί με τα άλλα κατσίκια και τη μάννα της. Άρχισε όμως το σχολείο και ο Γιάννης αραίωσε τις επισκέψεις του στο κοπάδι. Τα σχέδια των μεγάλων πήγαιναν όπως τα είχαν υπολογίσει. Όταν έφτασαν τα Χριστούγεννα, ο Γιαννάκης είχε σχεδόν ξεχαστεί, η Μπέλα αντικαταστάθηκε από τη μπάλα και το σκλαβάκι που έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ρωτούσε βέβαια κάθε μέρα το Νιόνιο που τον έβλεπε να περνάει το βραδάκι μοναχός του μετά από το κλείσιμο στο μαντρί των ζωντανών.

- Τι κάνει η Μπέλα μου μπάρμπα Νιόνιο;

- Μια χαρά είναι Γιαννάκη, σε χαιρετάει.

  Τα Χριστούγεννα η Μπέλα έγινε με πατάτες στο φούρνο και τα φίδια ζώσανε και το Γιαννάκη και τη Λουκία.

- Τι είναι εκειό που εβάλετε στο φούρνο νόνα;

- Γουρούνι Γιάννη μου, γουρούνι, ρώτα και τον πατέρα σου.

- Μπαμπά, τι είναι εκείνο που ψήνουμε στο φούρνο;

- Γουρούνι Γιάννη μου, δεν τα είπαμε;

- Και η Μπέλλα μου; Που είναι η Μπέλλα μου; Θέλω να ν τηνε ιδώ.

- Ναι θέλω κι εγώ να ν τηνε ιδώ τη Μπέλλα, πετιέται και η Λουκία.

- Πάψε εσύ στρουμπούλω, την αποπαίρνει η νόνα. Η Μπέλλα επήε μαζί με το κοπάδι, ο Νιόνιος τα επήρε τα ζα και πάνε στο Σκινάρι για να φάνε κλαρί, εδώ δεν έχει να βοσκήσουνε. Σε λίγες μέρες θα πάμε κι εμείς στο Σκινάρι και θα ν τηνε ιδείτε.

- Καλά, αλλά εγώ από εκειό που είναι στο φούρνο δεν θα φάω, λέει άγρια ο Γιάννης.

- Μα Γιάννη μου μην τρως, δεν πειράζει, φάε εσύ πατατοκρέμμυδα, η νόνα θα σου βάλει μία παδελίτσα στη φωτιά.

- Α, δε μου αρέσουνε τα πατατοκρέμμυδα, θα φάω ψωμί με λάδι.

- Εντάξει, μη σε σκομπονέρει⁶, θα ν το φάμε εμείς οι άλλοι το χοίριο, εσύ θα κοιτάς και θα τρως ψωμί με λάδι, πετιέται η νόνα.

  Έτσι στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι όλοι λέγανε πόσο ωραίο είναι το “χοιρινό” και ο Γιάννης που δεν άντεχε άλλο την τσίκνα από τις ξεροψημένες στο λίπος του κατσικιού πατάτες, αποφάσισε να δοκιμάσει λίγο. Ήτανε τόσο νόστιμο το κρέας όμως που παραμέρισε όλους τους δισταγμούς του και άρπαξε ένα κοψίδι. Του άρεσε τόσο που δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί άλλο:

- Α, πολύ ωραίο το γουρούνι.

  Όλοι βάλανε τα γέλια, πλην της Λουκίας που δεν ήτανε στο κόλπο και κοίταζε τρώγοντας απονήρευτα.

- Γιατί γελάτε; Ρωτάει καχύποπτα ο Γιαννάκης. Με κοροϊδεύετε;

- Όχι Γιάννη μου, δεν είναι όμως νόστιμο το ... χοιρινό;

- Ναι, πολύ νόστιμο είναι, μου αρέσει.

-Θες να πούμε κι ένα τραγουδάκι τώρα να περνάει η ώρα; του λέει ο πατέρας του.

- Ναι να πούμε. Ποιο θα πούμε;

-Άκου ένα καινούργιο: Κάτσικον έτρωγα, γούρουνο εφώναζα. Αυτό είναι το τραγούδι. Σου αρέσει;

-Ναι μου αρέσει. Κάτσικον έτρωγα, γούρουνο εφώναζα, Το έμαθα.

  Επίλογος: Ο Γιάννης τις επόμενες μέρες δεν άφησε τους μεγάλους σε ησυχία, ούτε τον αδελφό του το Γιώργο. Οι μεγάλοι για να ησυχάσουν από τη γκρίνια, συνεννοήθηκαν με το Νιόνιο που ήρθε μια μέρα περίλυπος και τους είπε μια ολόκληρη ιστορία ότι τάχα μου επέρασε ένα βράδι κάποιος κλέφτης και την Μπέλα την έκλεψε και έτσι δεν γινότανε να πάει ο Γιάννης στο Σκινάρι και να την ιδεί. Εκείνος έκλαψε καμπόσο, αλλά δεν μπορούσε να κάμει διαφορετικά, έχαψε ή έκανε πως έχαψε το παραμύθι. Οι μέρες κύλησαν γρήγορα, ο Γιαννάκης πήγε στην επόμενη τάξη και κατάλαβε μόνος του τι ήθελε να πει το “τραγούδι” που του έμαθε ο πατέρας του.

1Μπουκάλι και ρόγα (μπιμπερόν)

2ειδοποιήσω

3ζώα

4Το μαντρί

5Λαδοτύρι Ζακύνθου

6Μη σε νοιάζει

Ιστορίες του βουνού.

O Γιαννάκης και η μύγα

  Ο Γιαννάκης είναι 6 ετών και είναι λίγο πιο μακριά από την αυλή, έχει ξεχαστεί και έχει προχωρήσει στο γειτονικό χωράφι. Κάθεται στα κότσια¹ και σκαλίζει το χώμα μ΄ένα ξυλαράκι.

Περιμένει τον αδερφό του το Γιώργο που όπου νάναι θα γυρίσει από το σχολείο. Η μικρότερη αδελφή τους η Λουκία παίζει κι εκείνη στην αυλή με μερικές στρογγυλές πέτρες που μάζεψε προηγουμένως.

-Γειά σου Γιάννη, ακούγεται η φωνή του μεγαλύτερου αδερφού.Τι κάνεις εκεί;
-Να, κοιτάω ετούτα το σκαθάρια που σκαλίζουνε τση σβουνιές. Είναι δύο, έχουνε κάμει ένα μεγάλο σβώλο και τονε κυλάνε.
-Καλά, καλά, μα από πότε κάθεσαι εδώ και τα κοιτάς;
-Που να ξέρω, έχω κάμποση ώρα. Ετελείωσε το σχολείο;

  Η κουβέντα συνεχίστηκε και τα δυο αδέλφια αφοσιωμένα στη συζήτηση συνάντησαν τη μικρή αδερφή τους και όλα μαζί ρίχτηκαν στο παιχνίδι.

Η ώρα περνούσε και η πείνα άρχισε να τα σπρώχνει προς το σπίτι από όπου είχε αρχίσει ήδη να ξεχύνεται η γαργαλιστική μυρουδιά της τηγανητής πατάτας.

Ο Γιώργος, ο μεγάλος ήτανε ένα λιγνό πιτσιρίκι με πρασινωπά μάτια και καστανά μαλλιά. Ο Γιάννης ο μεσαίος, αντίθετα, ήτανε μελαχροινός και στρουμπουλός. Η Λουκία, στρουμπουλή κι εκείνη, γαλανομάτα και τρισευτυχισμένη μέσα στην άδολη ηλικία των τεσσάρων χρόνων της. Τα παιδιά είχανε δυο χρόνια διαφορά το ένα από τ΄άλλο.

Με τα σάλια τους σχεδόν να τρέχουν από την πείνα, μπήκαν όλα στη γωνιά κοιτάζοντας με λαχτάρα προς το τραπέζι.

Όπως ήτανε πεινασμένα ρίχτηκαν και τα τρία στο φαΐ χωρίς να προσέξουν τους μεγάλους που ήτανε ήδη καθισμένοι.

-Να, δεν σου τό΄λεγα εγώ; Κοίτα καλά και θα το ιδείς κι εσύ, ακούγεται η φωνή της νόνας της Στέλλας που τα κάνει να πεταχτούνε τρομαγμένα. Καλά, μη φοβόστενε, δεν είναι τίποτσι, κάτσε Γιάννη μου να ιδούμε λίγο τη μυτούλα σου.
-Όχι, δε θέλω, τι σας ε πειράζει η μύτη μου;
-Δε μας ε πειράζει, μα στη μύτη σου έχεις τη μύγα και πρέπει να ντηνε κάψουμε, λέει η νόνα.
-Εγώ τη μύγα μου τηνε θέλω και δεν θα ντηνε πειράξετε λέει ο Γιάννης, που από τη μια δεν καταλάβαινε τι θέλει να πει η νόνα και από την άλλη δεν της είχε καμμιά εμπιστοσύνη. Είχε συνηθίσει το δύστροπο και αυστηρό χαρακτήρα της.

  Τα τρία πιτσιρίκια και μόνο με την παρουσία της νόνας είχανε τρομοκρατηθεί. Τόσο η κοφτερή γλώσσα της όσο και η τσουχτερή βέργα της ήτανε στοιχεία απωθητικά για όλα τους. Είχανε γευτεί αρκετές φορές τις ξυλιές της νόνας αλλά και τις τρομερές κατάρες της.

Ο Γιάννης λοιπόν στη ρίζα της μύτης και ακριβώς ανάμεσα στα δυο ματάκια του είχε ένα μαύρο σημαδάκι, σαν μια μύγα. Αυτό το σημαδάκι, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μικρή φλεβίτσα, ήτανε η αιτία της συζήτησης.

- Εμέ μου το είπε η Άννα η ξαδρέφη μου, ξαναρχίζει η νόνα. Ή του καίμε τη μύγα ή ευτούνος θα ν την ε φάει την αδρεφή του. Παναπεί, έτσι και τηνε αφήσουμε άκαφτη, θα πεθάνει η αδρεφή του.

- Τι λες ορή μάνα, πετιέται ο γιος της και πατέρας των παιδιών, αλήθεια δε μπορούμε να κάμουμε αλλιώς;

-Πες ότι μπορούμε να ν την ε αφήσουμε άκαφτη. Κι αν πεθάνει το κορίτσι;

- Ου, ου, ου, αρχίζει η μικρή Λουκία. Εγώ δε θέλω να πεθάνω.

Πάνω στη συζήτηση ο Γιάννης το βάζει στα πόδια και τρυπώνει πίσω από το βαρέλι του κρασιού. Οι μεγάλοι κατάλαβαν ότι θα έπεφτε πολλή γκρίνια και αποφάσισαν να αφήσουν το πράμα να ξεχαστεί και να επανέλθουν μια άλλη μέρα.

Έτσι κι έγινε,Μετά από μερικές μέρες η νόνα εμφανίστηκε πάλι, αυτή τη φορά με τη συνοδεία της ξαδέρφης της, της Άννας.

Και οι δυο καρακάξες είχαν φροντίσει να τρομοκρατήσουν όσο περισσότερο γινόταν τους γονείς των παιδιών:

-Είδετε τη μικρή τη Σούλα που επέθανε στο σοκομείο επέρσι; Ε, ο αδρεφός τσης ο Τάκης είχε τη μύγα στη μύτη του και δεν του την ε κάψανε. Εντογιε γιατί επέθανε το κορίτσι.

- Είναι σίγουρο, συμπλήρωνε η Άννα, Το είπε κι ο γιατρός ο Ματαράγκας, αν δεν είχε τη μύγα ο Τάκης, το κορίτσι θα έζηε τώρα.

-Ω τι επάθαμε, λέει ο πατέρας των παιδιών. Θα χάσουμε το κορίτσι. Το Γιάννη πρέπει να τονε τσακώσουμε και να του την ε κάψουμε με το έτσι θέλω. Έλα όμως που δε στέκεται, κλαίει, φουγιάζει, χτυπιέται … τι να κάμουμε;

- Μη σας ε νοιάζει, λέει η νόνα. Ξέρουμε πόσο λιχούδης είναι, να ντου φέρτε δυο λουκούμια από το μαγαζί με μπόλικη ζάχαρη απάνου και θα ν τον ε καταφέρουμε. Στο κάτου κάτου δεν θα ν τονε βάλουμε και στη σούγλα, ένα λεφτό είναι χρεία να κάτσει μες στο φούρνο, δυο ξυλαράκια θα ανάψουμε στη μπούκα κι εντάξει είμαστε.

Έτσι κι έγινε, τα λουκούμια εκάμανε το θαύμα τους, ο Γιαννάκης με χίλια ζόρια και δυο χιλιάδες δισταγμούς, πλησίασε το φούρνο από τη λαιμαργία του, τρώγοντας το ένα λουκούμι. Του είχανε τάξει ότι θα του δίνανε και το άλλο αλλά να κάτσει και λίγο μέσα. Ο μικρός δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Είχε ιδεί το αρνί που το είχανε ψήσει στο ταψί αφού πρώτα είχανε κάψει καλά το φούρνο και εκτός αυτού δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη στη νόνα.

Ο πατέρας του άρχισε να τον καλοπιάνει:

- Έλα Γιάννη μου τώρα, τι θα πάθεις να έμπεις μία στάλα μές το φούρνο; Κάμε μου εμέ τη χάρη, θα φας και το άλλο το λουκούμι μετά.

- Δεν θέλω σου λέω, δεν μπαίνω, δεν θέλω λουκούμι.

-Μα δεν τηνε αγαπάς την αδρεφή σου; Θες να πεθάνει, πετιέται η νόνα.

- Την αγαπάω, δε θέλω να πεθάνει μα στο φούρνο δε μπαίνω, άσε με κι εσύ.

- Για σώπα, αφού δε μπαίνεις θα πεθάνει, δε γλιτώνει, πως λες ότι την ε αγαπάς;

- Δεν πεθαίνει σας ε λέω, δεν τηνε πειράζω.

- Α, θα ν την ε φας, δεν γλυτώνει αν δεν έμπεις μέσα.

- Δε μπαίνω είπα, δεν πα να λέτε.

-Κερατά, λέει ο πατέρας του, θα σε φτιάσω εγώ. Δίνει μια, τον αρπάζει και τον χώνει με το ζόρι μέσα στο φούρνο. Ο μικρός κόντεψε να γκρεμίσει το σπίτι και το φούρνο από τις στριγκλιές και τα κλάματα. Τα μάτια του είχανε γίνει σαν αβγά από την τρομάρα και τα δάκρυα τρέχανε βροχή.

- Μανούλα, βοήθεια, θα με κάψουνε.

- Μην κλαις παιδάκι μου δε σε καίνε, του λέει ξεψυχισμένα η μητέρα του, που από τη μια τον λυπόταν, μα από την άλλη δεν τόλμαγε να πάει και κόντρα στην πεθερά της.

Εκείνη τη στιγμή η νόνα ανάβει μπρος από την πόρτα του φούρνου ένα σπίρτο, μετά από το σπίρτο ανάβει ένα χαρτί και με το χαρτί ένα ξερό κλαράκι. Με κάθε της κίνηση, η καρδιά του μικρού πήγαινε να σπάσει από το φόβο και μια δυνατή στριγκλιά έβγαινε από το λαρύγγι του. Μια φλόγα άναψε μπροστά από τα γουρλωμένα μάτια του Γιαννάκη που έντρομος άρχισε να χτυπιέται και να σπαράζει πια από τα κλάματα και τις φωνές. Η γειτονιά είχε μαζευτεί έξω από τη γωνιά και περίμενε να δει το αποτέλεσμα της μαγικής τελετουργίας.

-Λέγε Γιάννη , θα ν την ε φας την αδρεφή σου, πετιέται η Αννα.

- Όχι σας είπα, δεν την ε πειράζω , αφήστε με, μη με κάψετε.

-Πρέπει να το ειπείς τρεις φορές επιμένει εκείνη. Θα ν την ε φάς;

- Όχι παλιόγρια είπα, δεν την ε τρώω, δεν ακούς, βγάλε με σου λέω.

-Για πες το ακόμα μία, θα ν την ε φας;

- Όχι παλιοστρίγκλα, σκατόγρια, μπαμπόγρια, που να σε φάει το μαύρο φίδι, που να σπάσεις το πόδι σου και να φας τα σκατά τση νόνας μου.

- Εντάξει, βγάρτε τον ε, το είπε τρεις φορές ότι δεν την ε τρώει, λέει εκείνη.

Στο μεταξύ η νόνα είχε πει τρεις φορές το ξόρκι που της είχε μάθει κι εκεινής η νόνα τση για τη μύγα και είχε φροντίσει να σβήσει το ξερόκλαδο που είχε ανάψει ομπρος από την πόρτα του φούρνου.

Ο ταλαίπωρος και τρομοκρατημένος Γιαννάκης σύρθηκε τρέμοντας και κλαίγοντας έξω από το φούρνο και χώθηκε στην αγκαλιά της μάνας του. Εκείνη αναστατωμένη όπως κι αυτός προσπάθησε να τον καθησυχάσει δίνοντάς του και το δεύτερο λουκούμι που εκείνος το καταβρόχθισε κι ας ήταν λίγο αλμυρούτσικο από τα πύρινα δάκρυά του.

1 Χρησιμοποιεί για κάθισμα τα ίδια του τα πόδια, τις φτέρνες.

Ο "αφορισμός" και πως χρησιμοποιήθηκε στο πέρασμα των αιώνων από την εκκλησία

"Εκτός από τους μεγάλους αφορισμούς έχουμε και μικρούς που τελούνται αυθαίρετα από τοπάρχες ιερωμένους. Ο ηθοποιός Ν. Καλογερόπουλος αφορίστηκε το 1976 από τον τοπικό αρχιμανδρίτη («χωριανοί διώχτε τα δαιμόνια από το χωριό») στο Προκόπι (χώρο ξεσηκωμού των αγροτών κατά του τσιφλικά Μπέκερ και χώρου λατρείας του Αϊγιάννη του Ρώσου) της Εύβοιας επειδή με το θεατρικό του έργο ο «Μπαμπούλας», παρουσίαζε τους «δυο ‘μπαμπούλες’ του αγρότη» την Αγροτική Τράπεζα και την Εκκλησία. Ο αφορισμός τον ακολούθησε και στη Ζάκυνθο όπου ο δεσπότης έριξε με επιτυχία το σύνθημα «Να μην πατήσει κανένας στο θέατρο» (Ι.Λάζαρης, «Δαυλός», 9.’06). Ο λαός (εκτός από 100 ανθρώπους) υπάκουσε στην έκκληση του δεσπότη του, του φυλακισμένου τώρα Παντελεήμονα που αργότερα μετατέθηκε στην Αττική αντικανονικά και μάλιστα όπως καταγγέλθηκε με πλαστογραφία των ψηφοδελτίων από τον Χριστόδουλο." (http://androni.blogspot.gr/2011/03/blog-post_10.html )

ΟΙ ΘΕΟΙ

Η Επικούρεια φιλοσοφία



Χ.Θεοδωρίδη - Επίκουρος(Η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου)
Βιβλίο έκτο
ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ - ΟΙ ΘΕΟΙ

 ... " Οι ξένες δοξασίες, έθιμα, τελετές, μπορεί να μας φαίνουνται παράξενες, παράλογες είτε εξοργιστικές. Οι δικές μας δεν μπορεί να μην είναι σωστές, άγιες κι ευλογημένες. Στη μακραίωνη ιστορία είναι γι αυτό σπάνιες οι αντιλογίες στη θρησκεία κι αυτές καθορίζουνται από αλλαγές στη διάρθρωση της κοινωνίας. Δε βλέπουμε και δε σκεφτόμαστε αν δε γεννηθούν οι συνθήκες για να βλέπουμε και να σκεφτόμαστε. ....
... Η πίστη σε θεούς και δαίμονες και στα υποχθόνια μαρτύρια κράτησε τον άνθρωπο σε τρόμο κι αμάθεια. Η θρησκεία δείχνοντας από τα ύψη του ουρανού την τρομερή της όψη έκανε τον άνθρωπο να σέρνεται χάμου δειλός και ζαρωμένος όπως έψαλε στη γνωστή περικοπή ο Λουκρήτιος:

"Χάμω σερνόταν η ανθρώπινη ζωή
να την κλαις βλέποντάς την μπρος στα μάτια
πλακωμένη κάτω από το βάρος μιας θρησκείας
που προβάλλοντας το κεφάλι απ΄τις χώρες τ΄ουρανού
απειλούσε τους θνητούς με την τρομερή της όψη.
Οπότε πρώτος ένας Έλληνας (ο Επίκουρος), ένας άνθρωπος
τόλμησε να σηκώσει τα θνητά του μάτια κατεπάνω της
και πρώτος να ορθωθεί εμπρός της
Αυτόν δεν τον κράτησαν θεών παραμύθια ούτε κεραυνοί
ούτε ουρανός με τ΄απειλητικό μουρμουρητό του.
Περίσσια του κέντρισαν της ψυχής το αψύ θάρρος
και του άναψαν πιο πολύ τον πόθο
να ξετινάξει πρώτος τις σφιχτές κλειδωνιές της φύσης.
Η ζωντανή ορμή του νου θριάμβευσε.
Διάβηκε πέρα τους φλογισμένους φράχτες του κόσμου
και τ΄αμέτρητο Όλο το περπάτησε με το νου και τη σκέψη.
Κείθε μας γύρισε νικητής για να μας διδάξει
τι μπορεί να γεννιέται και τι δεν μπορεί,
τους νόμους που ορίζουν την κάθε ενέργεια
σύμφωνα με ατράνταχτους φραγμούς.
Έτσι δαμασμένη η θρησκεία
πατιέται με τη σειρά της κάτω από τα πόδια
κι εμάς η νίκη μας υψώνει στον ουρανό."(De rerum natura, Περί της φύσεως των πραγμάτων 57 π.Χ)

Μερικές από τις βασικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας του Επίκουρου ( http://terrapapers.com/?p=28881 )

* Τίποτα δεν δημιουργείται ποτέ από το τίποτα.

* Ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από θεία παρέμβαση.

* Ακόμα και αν υπάρχουν θεοί, αυτοί δεν επιδρούν στο φυσικό κόσμο.

* Η ύλη δεν καταστρέφεται σε τίποτα.

* Πρωταρχικά στοιχεία της ύλης δεν είναι τα αριστοτελικά στοιχεία πυρ, αήρ, γη και ύδωρ, αλλά μικρά αδιαίρετα άφθαρτα σωματίδια (άτμητα σωμάτια = άτομα).

* Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αισθητό αν δεν έχει υλική υπόσταση.

* Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από τα άτομα και το κενό ανάμεσά τους.

* Όλα τα σώματα, είτε είναι άτομα, είτε προέρχονται από ένωση ατόμων.

* Το σύμπαν είναι αχανές. Δεν βρισκόμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά είμαστε ένας από τους αναρίθμητους κόσμους του σύμπαντος.

* Τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μέσα στο κενό. Μπορούν να συνεχίσουν σε ευθεία, να συγκρουστούν, να αλλάξουν κατεύθυνση, να ενωθούν με άλλα άτομα στη δημιουργία σύνθετων σωμάτων.

* Οι κόσμοι και τα έμβια όντα δημιουργούνται από τυχαία γεγονότα λόγω της χαοτικής κίνησης των ατόμων.

* Αυτό που αποκαλούμε «ψυχή» είναι σωματική οντότητα με υλικά χαρακτηριστικά και δεν συνεχίζει να υπάρχει μετά τον θάνατο.

* Η αίσθηση είναι αξιόπιστη, διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι άλλο πιο αξιόπιστο από αυτήν.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οι απόψεις, τις οποίες είχε προσεγγίσει διαισθητικά ο Επίκουρος, δεν απέχουν σημαντικά από τα επιστημονικά ευρήματα και τη σημερινή γνώση μας για τα ουράνια σώματα και τη φύση γενικότερα. Δεν είχε, λοιπόν, άδικο ο Νίτσε που διαπίστωνε στα τέλη του 19ου αιώνα ότι:«Η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο!»

Αποχαιρετισμός στην θρησκευτική πίστη

Γεννήθηκα το 1951 και όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο συνειδητοποίησα ότι θάπρεπε να προσέχω πως μιλάω όταν ήμουν έξω από το σπίτι. Η οικογένειά μου ζούσε σ΄ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι της Ζακύνθου. Η μητέρα μου ήτανε η μοναδική δασκάλα του χωριού. Ο πατέρας μου, ένας αγρότης που δεν είχε καλά καλά τελειώσει τη δημοτικό σχολείο. Το πρώτο σχολείο που θυμάμαι ήταν μια τεράστια μαύρη τέντα γιατί ο σεισμός του 53 είχε γκρεμίσει το σχολείο. Αμέσως μετά θυμάμαι ένα ξύλινο σχολείο στη θέση της και στη συνέχεια ένα κτίριο με την τελευταία λέξη της τεχνικής που κατασκευάστηκε από φαντάρους. Την ίδια εποχή – γύρω στο 58 – άρχισαν να χτίζονται και τα σπίτια των κατοίκων με δάνεια κρατικά. Όλα χτίστηκαν χωρίς καμπινέ. Οι έννοιες “τουαλέτα”, “μπάνιο”, “αποχωρητήριο” κλπ ήταν και έμειναν γι αρκετά χρόνια συνώνυμες της λέξης “χωράφι”.
Θεωρώ εξαιρετική τύχη το γεγονός ότι πήγα ένα χρόνο νωρίτερα στο σχολείο, λόγω μιας νομικής λεπτομέρειας. Βέβαια ήξερα να διαβάζω πριν πάω σχολείο και έτσι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είχα ξεκοκαλίσει κάθε βιβλίο από τη βιβλιοθήκη της μάνας μου. Οι γονείς βλέποντας την ταχύτητα με την οποία τα διάβαζα, φρόντιζαν να μου φέρνουν και νέο υλικό κάθε φορά που κατέβαιναν στην πόλη. Έτσι στην τρίτη του δημοτικού είχα διαβάσει όλα τα παιδαγωγικά βιβλία της μάνας μου αλλά και Ε.Α.Πόε. Τα σχολικά βιβλία τα άφηνα για το τέλος, αλλά πρώτα πρώτα στην αρχή κάθε χρονιάς ξεκοκάλιζα την ιστορία, τα θρησκευτικά και τα αναγνωστικά.
Όταν δεν είχα κάτι καινούργιο να διαβάσω, έπιανα όποια εφημερίδα έβρισκα μπροστά μου, ακόμη και αυτές που ο μπακάλης χρησιμοποιούσε για να τυλίγει τις ρέγγες. Κάπου κάπου βρισκόταν στο δρόμο μου και κάποιο περιοδικό. “Ρομάτζο” ή “Θησαυρός”.
Εννοείται πως η μόνη διαθέσιμη εφημερίδα την εποχή εκείνη ήταν η “Ακρόπολις”. Οι άλλες ήταν απαγορευμένες ως κομμουνιστικές.
Στις σπάνιες επισκέψεις της οικογένειας στην πόλη, στα μάτια μου κυριαρχούσαν οι τεράστιες αφίσες που έδειχναν έναν θηριώδη αντάρτη να σφάζει ένα αθώο κοριτσάκι και οι λεζάντες τους που έσταζαν αίμα και έλεγαν “ Οι συμμορίτες είναι εχθροί της πατρίδας”, “Ποτέ κομμουνισμός” και διάφορα τέτοια.
Όποτε ρωτούσα τους γονείς για τις αφίσες αυτές , έπαιρνα σαν απάντηση άγριες ματιές και αυστηρές συστάσεις : “ Μη μιλάς πολύ, κοίτα τη δουλειά σου, είσαι πολύ μικρός γι αυτά, κλείνε το στόμα σου, οι τοίχοι έχουν αυτιά ... “.
Συνήθισα αυτό το συνωμοτικό κλίμα και αποφάσισα ότι έπρεπε να βγάλω άκρη μόνος μου. Έκλεινα καλά το στόμα μου και τέντωνα τα αυτιά μου σε κάθε κουβέντα των μεγάλων. Κατάλαβα λοιπόν ότι υπήρχε κόσμος στην εξορία, ότι κάποιοι χωριανοί ήταν πιο επικίνδυνοι από κάποιους άλλους, κάποιοι ήτανε στα ΤΕΑ και κάποιοι όπως ο κουμπάρος μας ο Πέτρος ήτανε “παλιοκομμουνιστές” και άθεοι. Τον κουμπάρο τον Πέτρο τον αγαπούσα, ήτανε φίλοι με τον πατέρα μου κι όπως έμαθα αργότερα, λίγο πριν γεννηθώ εγώ ήτανε μαζί στη χωροφυλακή στα Γιάννενα, από την οποία φύγανε ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο κουμπάρος ο Πέτρος μια φορά στο σπίτι μου έβγαλε και διάβαζε μια παράξενη εφημερίδα, που δεν την είχα ξαναδεί . “Αυγή” τη λέγανε και γούρλωσα τα μάτια μου προσπαθώντας να διαβάσω λαθραία. Αυτός κατάλαβε τη λαχτάρα μου και μου την έδωσε. Ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά στα κατάπληκτα μάτια μου. Εκεί δεν είχε “Τσακιτζή” και κομμουνιστοφάγους, όπως η Ακρόπολις, είχε “Μποστ” και διαμαρτυρία.
Ήτανε λίγο μετά από τις εκλογές του 1958, η ΑΥΓΗ είχε καταγγελίες και στοιχεία για την κατάσταση. Έλεγε ότι η νέα κυβέρνηση Καραμανλή συνέχιζε τις διώξεις. Έλεγε ότι είχαν συλληφθεί και εξοριστεί στελέχη, μέλη και οπαδοί της ΕΔΑ, και είχε επεκταθεί σε πολλές περιοχές της χώρας η «πειθαρχημένη διαβίωση» των αδειούχων εξόριστων. Έλεγε ότι άγνωστοι είχανε βάλει φωτιά στα γραφεία της ΕΔΑ σε κάποια πόλη. Και τι δεν έλεγε.
Όλα αυτά δεν τα καταλάβαινα, και μόλις έφυγε ο κουμπάρος άρχισα να ρωτώ επίμονα τους γονείς για να μου εξηγήσουν τι γινόταν. Αντιμετώπισα τρόμο και πανικό. Πάλι φτάσαμε στο γνωστό “Μη ρωτάς, μη μιλάς”. Μόνο που τώρα είχαμε και το επιπλέον “μη διαβάζεις την εφημερίδα του κουμπάρου, θα μας κάψεις”.
Κάπου εκεί άρχισα να “καλλιεργώ” τις σχέσεις μου με τη θρησκεία. Θα ήμουν 8-9 χρονώ όταν πρόσεξα ότι μερικοί συμμαθητές και φίλοι μου δεν κάθονταν μαζί με τους γονείς τους σε κάποιο στασίδι, αλλά κρατούσαν το θυμιατό του παπά, έμπαιναν κι έβγαιναν μαζί του στο ιερό και κάθε τρεις και λίγο φώναζαν διάφορα ακατανόητα. Με δυσκολία κατάλαβα ότι έλεγαν κυρίως “Κύριε ελέησον” και “Σοι κύριε”. Οι γονείς μου μου είπαν ότι αν ήθελα, μπορούσα να πάω κι εγώ στο ιερό. Το μόνο που χρειαζόταν θα ήταν να σηκωθώ δυο ώρες νωρίτερα. Η περιέργειά μου ήτανε τεράστια και η ζήλια μου μεγάλη. Αποφάσισα να το κάνω κι έτσι την επόμενη Κυριακή βρέθηκα κι εγώ στο ιερό. Προσπαθούσα να πω κι εγώ “Κύριε ελέησον” αλλά ο παππάς μου το ξέκοψε άγρια: “Εσύ σκάσε, δεν ξέρεις. Θα κάνεις ότι σου λέει ο Μίμης, αλλιώς φύγε”. Ο Μίμης ήταν ένας μεγαλύτερος από μένα μαθητής και ήταν κάτι σαν αφεντικό μετά το αφεντικό.
Συμφώνησα κι έτσι σε μια στιγμή ο Μίμης -για να “μάθω”- μου δίνει το θυμιατό και μού λέει να το δώσω του παπά που ήτανε εκείνη τη στιγμή έξω από το ιερό. Το παίρνω και με το που βγαίνω από το ιερό συναντώ το άγριο βλέμμα του παπά, έναν απειλητικό ψίθυρο από το εκκλησίασμα μπροστά μου και τα πνιχτά όλο μίσος γέλια του Μίμη πίσω μου. Πάγωσα και προσπαθούσα εναγώνια να καταλάβω τι στραβό είχα κάνει. Αργότερα με το τέλος της λειτουργίας έμαθα από τον ίδιο τον παπά ότι είχα βγεί από την “ωραία πύλη”, έγκλημα ασυγχώρητο. Ο Μίμης φυσικά δεν είχε πει κουβέντα σκόπιμα γιατί ήθελε να με βγάλει από τη μέση, φοβότανε μήπως του φάω τη θέση.
Δεν του έκανα τη χάρη κι έτσι την επόμενη Κυριακή ξύπνησα πάλι νωρίς και ήμουνα από τους πρώτους στο ιερό. Μετά τη λειτουργία είχαμε κάποιο μνημόσυνο. Οι άλλοι πιτσιρικάδες είχανε βαρεθεί και άρχισαν να κάνουνε φασαρία. Σε μια στιγμή βλέπω τον παπά έξαλλο να αρπάζει μια μακριά βέργα και να τους ρημάζει στις ξυλιές. Οι ψάλτες προσπαθούσαν να αποσπάσουν την προσοχή του εκκλησιάσματος από τις φάσεις στο ιερό, οι πιτσιρικάδες κυνηγημένοι από τον εξαγριωμένο παπά να το σκάνε σαν τα ποντίκια από όλες τις πόρτες και το Μίμη ατάραχο να κάνει πονηρά νόημα του παπά προς το μέρος μου. Ο παπάς μανιασμένος μου ρίχνει μια βεργιά κι εκείνη τη στιγμή το αίμα μαζεύτηκε όλο στο κεφάλι μου. Η οργή μου ήταν απερίγραπτη και μη μπορώντας να αντιδράσω έφυγα κι εγώ αγριοκοιτάζοντας και τους δυο τους. Από τότε έκανα πολύν καιρό να ξαναπατήσω στην εκκλησία.
Στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου, μακριά από το χωριό μου πια, κατάλαβα ότι αυτά που είχα ζήσει στην εκκλησία του χωριού ήτανε τρόπος ζωής για τους ρασοφόρους και το περιβάλ­λον τους. Οι θεολόγοι ήτανε οι στυλοβάτες του καθεστώτος, κανείς δεν τολμούσε να πάει κόντρα στο θεολόγο, ούτε κι ο διευθυντής του σχολείου. Ο θεολόγος -πάντα-είχε “πνευματικούς δεσμούς” με κάποιον ρασοφόρο, που είχε στήσει “κατηχητικό” σε κάποιο ναό. Ο ρασοφόρος αυτός ήτανε πάντα “φιλάνθρωπος, μοίραζε το μισθό του στους φτωχούς, είχε μόνο ένα τριμμένο ράσο κλπ κλπ”.
Αυτές οι ιστορίες δεν με ακουμπούσαν, είχα την εμπειρία του παπά του χωριού μου και όλες τις επόμενες που ήτανε παρόμοιες. Ο θεολόγος είχε πάντα τα τσιράκια του-θρήσκους και θρησκόληπτους συμμαθητές- που μοίραζαν τη “Φωνή Κυρίου” ή μια άλλη εμετική εφημερίδα, δεν θυμάμαι το όνομά της.
Στην τελευταία ή προτελευταία τάξη του (εξατάξιου) Γυμνασίου, είχα κολλητό μου το Λεωνίδα που ήτανε θρήσκος. Από τις πολλές ιστορίες που μου έλεγε για κάποιο πρωτοσύγκελο – Σεβαστιανό τον έλεγαν- που είχε έρθει πρόσφατα και ο Λεωνίδας ήταν θαυμαστής του και τακτικός θαμώνας στο κατηχητικό του, αποφάσισα μια φορά κι εγώ να πάω παρέα του.
Ο Σεβαστιανός ήταν περίπου 45άρης. Η φωνή του ήτανε λεπτή και τραγουδιστή. Είχε εκείνο το ύπουλο βλέμμα του τσακαλιού που προσπαθεί να πείσει ότι είναι ακίνδυνο σκυλάκι μέχρι να το εμπιστευτείς και να σου αρπάξει το χέρι. Δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά για να μη χάσω την παρέα του Λεωνίδα, ξαναπήγα. Ο Λεωνίδας μου εξήγησε ότι ήταν “ημέρα εξομολογήσεως” κι ότι αν ήθελα να συνεχίσω να πηγαίνω παρέα του, έπρεπε να εξομολογηθώ κι εγώ. Την ήξερα τη διαδικασία, είχα “εξομολογηθεί” μια φορά στο Γυμνάσιο στη Ζάκυνθο, γιατί ο θεολόγος μας είπε ότι ήτανε υποχρεωτικό κι όποιος δεν πήγαινε δεν θα έπαιρνε καλό βαθμό. Αποφάσισα να του κάνω τη χάρη κι έτσι μπήκα στο “ιδιαίτερο” μετά από αυτόν. Δεν παραξενεύτηκα καθόλου όταν είδα ότι ο εξομολογητής ήταν ο Σεβαστιανός, παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Χούντα είχαμε και δεν με έπαιρνε για πολλά πολλά. Ο Σεβαστιανός δεν με απογοήτευσε καθόλου. Μπήκε αμέσως στο ψητό, τον έτρωγε η περιέργεια να μάθει αν και κατά πόσον χάϊδευα τα γεννητικά μου όργανα, αν έβλεπα “αμαρτωλά όνειρα”, αν είχα στον ύπνο μου “ρεύσεις” κλπ κλπ. Του είπα αυτά που ήθελε να ακούσει, έφυγα και δεν ξαναπάτησα στο κατηχητικό. Ξέκοψα και με το Λεωνίδα. Μετά από 2-3 χρόνια ο Σεβαστιανός έγινε δεσπότης στην Κόνιτσα και έγινε πασίγνωστος για τα σωβινιστικά του κηρύγματα.
Στο πανεπιστήμιο στα Γιάννενα, υπήρχε όχι ανεξιθρησκεία, αλλά πάντως ένα άλλο κλίμα. Για τέσσερα χρόνια δεν μας ζάλιζε κανένας θεολόγος. Ο Γυμναστής μας μόνο, για να δώσει “υπογραφή” σε όσους δεν είμαστε τακτικοί στο μάθημά του, απαιτούσε να πάμε στην παρέλαση. Που είχε όλο το πακέτο: Παρακολούθηση της δοξολογίας στη Μητρόπολη όπου ο “Σεβασμιότατος” χουντο-Σεραφείμ που αυτοδιαφημιζόταν ως “πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα” χοροστατούσε, μετάβαση στην κεντρική πλατεία και παρέλαση προ των επισήμων.
Ακολούθησε ο στρατός, όπου έμαθα σχετικά νωρίς, ότι αν τυχόν δεν χαιρετούσα τον στρατιωτικό ιερέα, κινδύνευα να με βγάλει στην αναφορά και να φάω φυλακή.
Στο στρατό έμαθα και αρκετές άλλες αλήθειες:
Οι πιο επικίνδυνοι χαφιέδες ήτανε παιδιά του κατηχητικού.
Οι πιο αιμοχαρείς ΕΣΑτζήδες κι αυτοί φανατικοί χριστιανοί.
Στους Μουσουλμάνους της Θράκης δεν έδιναν όπλα. Μπορούσαν να αποκτήσουν μόνο την ειδικότητα του σαλπιγκτή. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έπαιρναν όπλα, το απαγορεύει η θρησκεία τους.. Αυτοί κάθονταν χρόνια κρατούμενοι στις στρατιωτικές φυλακές. Κάποιοι από αυτούς ήτανε οικογενειάρχες, αλλά την οικογένεια την έβλεπαν μόνο όταν έπαιρναν άδεια από τη φυλακή.
Αργότερα όταν διορίστηκα στο δημόσιο, έμαθα ότι έπρεπε να γράφει “χριστιανός ορθόδοξος” η ταυτότητά μου, αλλιώς υπήρχε ασυμβίβαστο.
Η χούντα είχε καμάρι της να μιλάει για “ελληνοχριστιανικό πολιτισμό”. Μα έλα που δεν γινότανε να αλέσει στον ίδιο μύλο τον Ιουλιανό τον “παραβάτη”, το λάτρη του ελληνισμού με το χριστιανισμό και το χριστιανικό μένος του Θεοδοσίου με την “ανεξιθρησκεία” που υποκρινόταν ότι σεβόταν η πολιτεία.
Για ποια ανεξιθρησκεία μιλάμε, με υποχρεωτική τη βάφτιση των παιδιών, λίγο καιρό μετά τη γέννηση, με τους αντιρρησίες συνείδησης (όπως οι Ιεχωβάδες) στη φυλακή, με τις ρατσιστικές διακρίσεις στους Μουσουλμάνους, με υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών κλπ κλπ.
Στην κοινωνία, μέχρι πρόσφατα, το να δηλώσεις άθεος σου αφαιρεί πόντους και μάλιστα τόσο περισσότερους όσο πιο συντηρητικός είναι ο συνομιλητής σου.

Ο δικός μου αποχαιρετισμός στην πίστη έλαβε χώραν όταν ήμουν 8 ετών.